عمر زمین
از روزی که انسان برای نخستین بار شروع به نوشتن افکار خود کرد، پیوسته نگران موقعیت خود در عالم لایتناهی بوده است. لیکن تا سال ۱۷۸۸ و نوشته‌های جیمز هاتن، مفهوم زمان تقریبا"
نامحدود، تنها برای انسان دارای معنا بود و زمین صرفا" در یک چارچوب موقتی مورد نظر قرار می‌گرفت. در اندیشه‌ی انسان قرون وسطی، زمین از نظام بسته‌ای تشکیل می‌شد که از آغاز آن چندان وقتی نمی‌گذشت و عاقبت آن هم چندان دور نبود.
تاریخچه‌ی تخمین عمر زمین از آنجایی که زمان غیر قابل لمس است، تصور ابعاد زمان نیاز به بصیرت ذهنی داشت که طبیعت گرایان قرن هفدهم قادر به پذیرش آن نبودند؛ بنابراین نگرش قرون وسطایی کوتاه بودن زمان دنیوی هم‌چنان باقی ماند.
محققین مسیحی آن زمان بطور کلی می‌پنداشتند که سن زمین در حدود ۶۰۰۰ سال است، رقمی که بر اساس قبول نوشته‌های باستانی عبرانی برقرار است.
سیر تحولی و رشد
تخمین عمر زمین از مدت‌های بسیار طولانی فکر دانشمندان را به خود مشغول کرده بود. دانشمندان مختلف سعی داشتند با روش‌های مختلفی سن کره‌ی زمین را تخمین بزنند که از آن جمله می‌توان تخمین عمر زمین را بر اساس شوری آب اقیانوس‌ها و محاسبه‌ی میزان رسوب‌گذاری ذکر کرد.
در سال ۱۸۹۷، فیزیکدان معروف «لرد کلوین» (Lord Kelvin) قدمت و عمر زمین را به این صورت تعریف نمود که زمین در ابتدا به حالت مذاب بوده و بعد سرد شده است.
وی هم‌چنین اظهار نظریه‌هایی را بر اساس فرضیه‌هایی در مورد منشأ و مبدا حرارت خورشید به عمل آورد و ادعا کرد زمین سنی در حدود ۲۰ الی ۴۰ میلیون سال دارد.
در اوایل قرن بیستم ، «رادرفورد» (Ruther Ford) و «هولمز» (Holmes) در انگلیس و «بولتوود» (Boltwood) در آمریکا دریافتند که تجزیه‌ی عناصر ناپایدار جهت تولید ایزوتوپ‌های رادیوژنیک می‌توانند برای تعیین سن کانی‌ها و سنگهای پوسته‌ی کره‌ی زمین مورد استفاده قرار گیرند.
ولی روش‌ها و تکنیک‌های تحلیلی در آن زمان آن‌قدر دقیق نبود که بتواند مقدار ایزوتوپ‌های رادیوژنیک موجود در سنگ‌ها را تعیین نماید.
در نتیجه منحصرا" بعد از سال ۱۹۵۰ که اسپکترومتر (Spectrometer) اختراع گردید، تعیین سن سنگ‌ها به طریق ایزوتوپی معمول گردید؛ از این مقاله سعی می‌شود تا روش‌هایی را که از ابتدا برای برآورد عمر زمین مورد استفاده قرار گرفته مورد بحث قرار دهیم و در نهایت به روشی که امروزه استفاده می‌شود و دقیق‌تر است، اشاره کنیم.
تخمین عمر زمین بر اساس شوری آب اقیانوس‌ها
در سال ۱۷۱۵ «ادموند هالی» (Edmond Halley) ، منجم انگلیسی، این مطلب را پیش کشید که سن زمین را می‌توان از روی مقدار شوری آب اقیانوس‌ها محاسبه کرد.
عملا" نقشه این بود که مقدار شوری آب دریاها را با دقت تمام محاسبه و سپس عمل را ده سال بعد تکرار کنند، با محاسبه‌ی مقدار ازدیاد شوری آب در هر ده سال می‌توان زمان لازم برای تحصیل شوری آب فعلی را از آب‌های شیرین اولیه به‌دست آورد. اگر هم‌چنین آزمایشی انجام شده باشد، هیچ ازدیادی در شوری آب اقیانوس‌ها دیده نشد.
در اواخر قرن نوزدهم بعضی محققان با تجدید نظر در روش فوق و با تجزیه‌ی شیمیایی آب رودخانه‌ها، مقدار سدیم اضافه شده به دریاها در هر سال توسط رودخانه‌های دنیا را محاسبه کردند.
با دانستن حجم تقریبی آب اقیانوس‌های امروزی و فرض این‌که آب اقیانوس‌های اولیه شیرین بوده است و میزان ازدیاد سدیم توسط رودخانه‌های امروزی میانگینی برای تمام زمان زمین شناسی است، آن‌ها زمان لازم برای تحصیل غلظت سدیم و شوری امروزی را محاسبه کردند.
سرانجام نتیجه‌گیری کردند که از روز اولی که آب برای نخستین بار بر روی سطح زمین متراکم شد، ۹۰ میلیون سال می‌گذرد.
امروزه ما می‌دانیم که تخمین هالی از سن اقیانوس‌های زمین به مراتب کمتر از سن واقعی آن‌هاست. دلیل عمده‌ی آن هم این است که او تعویض سدیمی را که میان آب دریا و سنگهای پوسته‌ی کره زمینی صورت می‌گیرد، بسیار ناچیز می‌پنداشت.
تخمین عمر زمین بر اساس میزان رسوب‌گذاری
هر که سنگهای رسوبی را مطالعه کرده باشد، می‌داند که طبقه‌ای ضخیم از ماسه سنگ می‌تواند در عرض یک روز ته‌نشین شود یا لایه‌ی نازک گل رسی که روی آن قرار می‌گیرد ممکن است برای ته‌نشین شدن به ۱۰۰ سال زمان نیاز داشته باشد و سطح طبقه بندی میان آن‌ها ممکن است نماینده‌ی مدت زمانی بیش از مجموع آن‌ها باشد.
برای ضخامت معینی از طبقات رسوبی، میانگینی برای میزان رسوب‌گذاری وجود دارد. اگر تغییرات مهمی در شرایط محیط رسوبی رخ ندهد و فرسایش نیز در امر رسوب‌گذاری وقفه ایجاد نکند، ضخامت طبقات کم و بیش متناسب با زمان سپری شده خواهد بود.
زمین شناسان اواخر قرن نوزدهم تصور می‌کردند که می‌توانند در صورت تخمین میزان ته‌نشست در محیط‌های رسوبی امروزی، زمان مشخص شده توسط واحدهای سنگهای قدیمی مشابه را نیز معین کنند.
آن‌ها هم‌چنین تصور می‌کردند که در صورت تعیین ضخامت کل طبقات رسوب کرده در گذشته، خواهند توانست کل زمان زمین شناسی طی شده را تخمین بزنند.
تخمین عمر زمین بر اساس سرد شدن کره‌ی زمین
در بسیاری مناطق درجه‌ی حرارت معادن عمیق ازدیاد محسوس و یکنواختی را بر حسب ازدیاد عمق نشان می‌دهد. این افزایش حرارت نشان می‌دهد که دما از درون گرم زمین به طرف قسمت سرد خارجی آن جریان دارد و از پوسته‌ی زمین متصاعد می‌شود.
این اتلاف گرما قابل اندازه‌گیری است و منطق « کلوین » (Kelvin) استدلال می‌کرد که اگر زمین با از دست دادن حرارت، تدریجا" در حال خنک شدن است، پس در زمان گذشته می‌بایست گرم‌تر بوده باشد.
کلوین این پدیده را به صورت اتلاف حرارت از یک حالت مذاب اولیه در نظر گرفته بود و با مطالعه‌ی میزان جریان حرارت امروزی نشان داد که از نظر زمان زمین شناسی، مسلما" مدت زیادی از زمانی که زمین در حالت مذاب بوده، نگذشته است.
این زمان ظاهری تبلور پوسته جامد زمین، حداکثر قدرت ممکن را برای حیات، آن‌گونه که ما می‌شناسیم مشخص کرد.
عدم دسترسی به جزئیات مربوط به نقطه‌ی ذوب سنگ‌ها و هدایت گرما تحت شرایط حرارت و فشار زیاد، مانع ارزیابی دقیق زمان تبلور می‌شد؛ لیکن مدت تعیین شده بسیار کم بود. بر این اساس زمانی که کلوین بدست آورده بود، ۱۰۰ میلیون سال بود.
مواد رادیواکتیو
بعضی از مواد معدنی دارای خاصیت رادیواکتیو هستند؛ بدین معنی که از خود سه نوع اشعه خارج می‌سازند.
اشعه‌ی خارج شده یا دارای بار الکتریکی مثبت است؛ که در این صورت به نام پرتو آلفا خوانده می‌شود و یا دارای بار اکتریکی منفی است که اشعه‌ی بتا خوانده می‌شود.
نوع سوم اشعه که نزدیک به اشعه‌ی ایکس است؛ از نظر الکتریکی خنثی است و به نام اشعه‌ی گاما خوانده می‌شود.
در اثر صدور این ذرات ، به مرور جسم به مواد دیگر تبدیل می‌شود.
مدت زمانی را که جهت نصف شدن اتم‌های اولیه لازم است؛ به نام زمان نیم عمر می‌خوانند.
زمان نیم عمر اجسام مختلف، متفاوت است و از چند ثانیه تا چند میلیارد سال تغییر می‌کند.
سنگهای تشکیل دهنده‌ی زمین معمولا" حاوی یک یا چند ماده رادیواکتیو نظیر اورانیوم، رادیوم، توریوم و پتاسیم و... هستند.
با در دست داشتن سرعت تجزیه و اندازه گیری مقدار اولیه و ماده‌ی تبدیل شده‌ی موجود در نمونه، می‌توان زمانی را که از تجزیه‌ی نمونه می‌گذرد به‌دست آورد و بر اساس همین روش است که سن زمین تعیین شده است.
تخمین سن زمین بر اساس سنگهای آسمانی
قسمت اعظم و در ضمن قدیمی‌ترین بخش تاریخ زمین شناسی را بخش پرکامبرین تشکیل می‌دهد که معمولا" از نظر سنگ شناسی مشخص است و می‌توان سنگهای متعلق به آن را را تشخیص داد.
آزمایشات مختلف بر روی سنگهای این بخش، اعداد متفاوتی را به‌دست داده که کمترین آن‌ها ۶۰۰ میلیون سال و بیشترین آن‌ها ۳.۵ میلیارد سال است.
اگر تصور کنیم که پرکامبرین از ۳.۵ میلیارد سال پیش شروع شده، زمان تشکیل زمین مسلما" از این عدد بیشتر است و بنابراین برای تعیین سن زمین از عوامل دیگر نیز بایستی کمک گرفت.
یکی از این عوامل، سنگهای آسمانی است. از آ‌ن‌جا که مطابق تمام نظریات موجود، تشکیل زمین و سایر سیارات منظومه‌ی شمسی هم‌زمان بوده است؛ با تعیین سن این سنگ‌ها می‌توان سن واقعی زمین را به‌دست آورد.
حداکثر سنی که تا به حال برای سنگهای آسمانی به‌دست آمده ۴،۶ میلیارد سال بوده است.
یکی دیگر از عواملی که به تعیین سن زمین کمک می‌کند، نمونه‌هایی است که از ماه گرفته شده و بر اساس تجزیه نمونه‌های مذبور عددی نظیر عدد فوق برای آن‌ها حاصل شده است. بدین ترتیب می‌توان عدد ۴،۶ میلیارد سال را برای سن زمین در نظر گرفت.
منبع: وب گاه roshd.com
